Εμεις βαψαμε, πολυ...παρα πολυ, και ηταν δυσκολο γιατι δεν το ειχαμε αποφασισει, τουλαχιστον οχι ολοι.(π.χ.εγω).
Προσθεταμε λιγο λιγο επιπλέον κομμάτια, τοιχο τοιχο. και εγινε τελικα ενα πολυ μεγαλο project που μας βρηκε αδυναμους. Νευρολογικα εννοω,και οχι όλους, μόνο καποιους (π.χ. εμένα).
Μην τα πολυλογώ που λεει και μια φίλη, Σάββατο πρωί, αγορα των απαραιτητων, ολα καλα.
Μετα επιστροφή σπιτι, τα τακτοποιησαμε ολα σε μια γωνιά λες και θα περιμεναμε τους επαγγελματίες και οτι εμας τελειωνει εκει ο ρολος μας.
Αναβάλλοντας το project για την επομενη πρωι πρωι αφου ειχαμε και την Κ.Δευτέρα και νομιζαμε προλαβαινουμε, (άλλοι φίλοι θα πήγαιναν Γλυφάδα, άλλοι Ψυρρή, άλλοι Νεα Μακρη, αλλα εμείς εκεί αμετανόητοι, με πείσμα και ορμή, αποφασισμένοι να βάψουμε εσωτερικά το σπιτι), ετοιμαζόμαστε για να παμε στο πρωτο παρτυ γενεθλίων της βαφτιστήρας μου. Τουρτίτσα ετοιμη απο την προηγουμενη, καλή παρεα, εξαιρετικό φαγητό, περασαμε τελεια, πολυ χαρα.
Και μετα η επιστροφή στην πραγματικοτητα.
Και ενώ είχα δει τα λίτρα μπογιας που αγορασαμε, και κουβαλήσαμε, δεν μου ειχε φανεί πολύ.
Μας πήρε δυο μέρες, ολοκληρες, και πολυ κόπο.
Εγώ ξεκίνησα χαρούμενη και κεφάτη, δεν κράτησε πολύ, γιατι αλλο να λες και αλλο να κάνεις. Να λες, μα πως μου φαινοτανε εμένα καλη ιδέα; και γιατι στις διαφημίσεις και στις ταινίες αλλιώς δείχνει; Όλοι ειναι χαμογελαστοί, καθαροί και κεφάτοι; Και γιατι εγω ειμαι κατσουφιασμενη , απογοητευμένη γιατι όλο διορθώνω λάθη πεπεισμένη ότι όλα θα πανε στραβά και με δυο φόρμες κατεστραμμένες;
Ας ειναι καλα οι συνεργατες (βλ.οικογενεια) που ηταν εκεινοι κεφατοι μεχρι τέλους, οχι μονο στην αρχη όπως εγώ.Και ολα έγιναν, και πετυχε κιόλασ, και εγινε όμορφο το πίτι με λίγα λάθη, ενα τοιχο με χαλια χρωμα που δεν πέτυχε αλλα υποσχεθηκα οτι θα επανελθω δριμύτερη!!
